Kort geluk is het mooist. Als het te lang duurt, genieten we er niet meer
van. Wordt het gewoon. Saai zelfs. Geluk moet kortstondig zijn, als een
vlam die even opflakkert, en daarna voortleven in de herinnering.
Daarom houd ik zo van de magnolia. Die staat sinds een paar weken heftig
in bloei. Het boompje zit barstensvol paars-rose bloemen. Het is een
sieraad in onze tuin. Je kunt er niet omheen als je in de tuin zit: je
ogen gaan als vanzelf naar de magnolia. En ook als we binnen aan tafel
zitten, gaat er een haast magnetische aantrekkingskracht van uit. Wat een
pracht. Wat een weelderigheid.
Behalve de kleurenpracht schuilt de aantrekkingskracht ook in het
kortstondige. We weten immers dat binnenkort de magnolia alweer
uitgebloeid is. Verschillende bloemen hebben al bruine randjes. Inmiddels
liggen er iedere dag meer blaadjes op de grond. Over iets meer dan een
week rest slechts de herinnering.
Die twee, drie weken bloeitijd van een magnolia vind ik een mooie metafoor
voor het leven. Een jaar is de eeuwigheid, de kortstondige bloei van de
magnolia is ons eigen leven. De bruine randjes zijn bij ons grijs. De
vallende bloembladeren zijn onze afnemende krachten, de snel vorderende
ouderdom. Tot het laatste blad valt. We mogen hopen dat we daarna
voortleven in de herinnering van hen die ons van dichtbij gezien,
meegemaakt hebben.
Het is een kleine stap van de nu nog bloeiende magnolia naar Martin Bril.
Ook in zijn leven begonnen de bloemen te vallen, maar nog veel sneller en
onstuitbaarder dan bij de meeste anderen. Het was dan ook onvermijdelijk
dat zijn laatste blad viel. Hoe erg ook, het paste bij hem. Hij was de
meester van het korte. Hij verhief het genre van de column tot kunst. Met
zijn observatievermogen en kenmerkende stijl kon hij in een column meer
zeggen dan anderen in een roman van driehonderd pagina’s. ’s Morgens
zijn column lezen verschafte je kortstondig geluk, waar je de hele dag op
kon teren.
Veel
van zijn columns zijn gebundeld. We kunnen ze steeds weer herlezen. Zo
blijven ze de herinnering voeden. Volgend jaar, als de magnolia weer
bloeit, ga ik er met een van die bundels onder zitten. Nu stop ik met deze
column. Uit respect voor Bril houd ik het korter dan ik gewend ben.