|
Voetstuk
Afgelopen vrijdag heb ik een nieuwe ervaring opgedaan: ik heb een
wereldkampioen gekust. Drie kussen heb ik haar gegeven en vervolgens een
mooie bos bloemen overhandigd. Ze was er wat verlegen onder, zoals ze de
hele ceremonie wat verlegen lachend over zich liet komen. Ze is dan ook
pas zestien jaar en dus veel te jong om al blasé te zijn.
De wereldkampioene is kwestie was samen met haar partner de beste bij de
vrouwen bij de wereldkampioenschappen zeilen in de 29-klasse. Deze
kampioenschappen vonden plaats in Australië. Ze zit in 5 gymnasium op de
school waar ik werk en namens die school mocht ik haar tijdens een door
medeleerlingen georganiseerde huldiging toespreken. Uiteraard zei ik dat
we er allemaal erg trots op waren haar in ons midden te hebben. Ook zei ik
dat ik nog nooit eerder een wereldkampioen van zo dichtbij in levenden
lijve gezien had, laat staan dat ik in de gelegenheid was geweest er een
te zoenen. Derhalve wilde ik van deze onverwachte gelegenheid gebruik
maken. Even later vroeg ik haar of ze ook Olympische aspiraties had. Ze
gaf aan daar voorlopig nog niet aan toe te zijn. Een reden daarvoor was
dat de 29-klasse nog niet Olympisch is. Maar een belangrijkere reden was,
zo zei ze, dat ze niet nog meer tijd in haar sport wil steken dan ze nu al
doet.
Als ik haar zou mogen adviseren, zou ik
een eventuele Olympische droom een droom laten blijven. Ik kijk graag naar
de Olympische spelen en bewonder de prestaties van topsporters, maar ik
vraag me af of je uiteindelijk gelukkig wordt van de heldenstatus die het
vervullen van deze droom je kan opleveren. Of het de opoffering die je je
moet getroosten waard is.
De ochtend na de zoenen las ik in de krant het artikel over de
veroordeling van drievoudig Olympisch kampioene Marion Jones. Maar vooral
bestudeerde ik de foto die vlak na de veroordeling van haar gemaakt is. De
blik van verslagenheid, de spijt en het intense verdriet in de donkere
ogen, de mengeling van verbetenheid en berusting in de stand van de mond,
je kunt niet anders dan diep medelijden met haar krijgen als je deze foto
ziet. In 2000 stond ze op een enorm voetstuk. Drie keer mocht ze de
hoogste tree van het podium beklimmen. Drie keer klonk voor haar de
nationale hymne en werd ze door miljoenen landgenoten en anderen bewonderd
en bejubeld. Sindsdien is de vrije val van dat voetstuk begonnen, die nu
uitgemond is in zes maanden gevangenisstraf. Natuurlijk is het voor een
belangrijk deel haar eigen schuld dat ze van haar voetstuk gedonderd is.
Maar ze is vooral ook bezweken is onder de druk die de buitenwereld haar
heeft opgelegd.
Misschien
moet je het als mens sowieso niet ambiëren dat men je op een voetstuk
plaatst. Een land- en rasgenoot van Marion Jones is de laatste weken hard
bezig zo’n voetstuk te beklimmen. Ik doel uiteraard op de Amerikaanse
presidentskandidaat Barack Obama. Ook op mij komt hij over als een
sympathieke, gedreven, integere man. Een man met een droom. Toch zou ik
ook hem willen adviseren het bij die droom te laten. Anders zal hij
beslist vroeg of laat hardhandig van z’n voetstuk vallen. Er zijn er nu
al genoeg die hem een duw willen geven.
|
