Als
u overweegt met familieleden of vrienden een weekend door te brengen in
groepsaccommodatie De Suikerberg in Loon op Zand, moet u wel zelf
dekbedden of slaapzakken meenemen. Doet u dat niet, dan komt u voor een
onaangename verrassing te staan. Voor ons gezelschap zorgde het voor een
van de kleine minpuntjes van het weekend.
Ons gezelschap, dat zijn mijn schoonouders, hun vijf kinderen met hun
partners en de elf kleinkinderen. Al vele jaren brengen wij met zijn drieëntwintigen
jaarlijks één weekend door in zo’n groepsaccommodatie. Meestal werd
daarbij gekozen voor een weekend in de buurt van 12 april, de verjaardag
van mijn schoonmoeder. Dit keer was de 81e verjaardag van mijn
schoonvader, op vrijdag 13 februari, de dag waarop de familie vanuit
allerlei plaatsen in het land naar het verzamelpunt kwam gereden. Gelukkig
woont een van de broers van mijn vrouw in Dongen, op een kwartier rijden
van De Suikerberg. Twee kinderen van de jarige hadden immers de laatste
mailing over het weekend niet goed gelezen. (Druk, druk.) Ze arriveerden
met partner en kinderen maar zonder slaapzakken of dekbedden op de plaats
van bestemming. Een ritje op en neer naar Dongen was nodig om hen toch
enigszins comfortabele nachten te bezorgen.
Twee jaar geleden zou zo’n ritje niet mogelijk en niet nodig zijn
geweest. Niet mogelijk, omdat we in het Overijsselse Enter zaten, ver van
ieders woonplaats. Niet nodig, omdat het toen een uitzonderlijk warm
weekend was voor de tijd van het jaar. Het was blotebuikenweer, zelfs voor
de oudste generatie. Het was zo’n weekend dat leidde tot allerlei
speculaties over de klimaatverandering en de gevolgen daarvan. Niet dat we
ons daar dat weekend zorgen over maakten. We genoten met volle teugen van
het hier en nu (het daar en toen).
Dit weekend hadden we de dekbedden en slaapzakken hard nodig. Met name de
tweede nacht heb ik het zelfs onder een Dongens dekbed nog behoorlijk koud
gehad. Mijn vrouw vindt dat, waar je ook slaapt, het raam open moet voor
de hoognodige frisse lucht. Ik heb niet tegengestribbeld –dat doe ik
nooit- maar kreeg daar in de loop van de nacht wel spijt van. Bovenin een
stapelbed, zonder haar zo vertrouwde lichaamswarmte om me heen, werd ik
regelmatig wakker. Die matige nacht was een tweede minpuntje van het
weekend.
Een derde minpuntje was dat mijn schoonmoeder twee dagen voor het weekend
door haar rug ging. Even leek het niet door te kunnen gaan. Heel even
maar, want zoals na iedere eerdere lichamelijke tegenslag beet ze op haar
tanden. Ze zou zich desnoods liggend naar Loon op Zand hebben laten
vervoeren. Dat bleek evenwel niet nodig. Zelfs de inderhaast gehuurde
rolstoel heeft ze amper gebruikt. Dit tot vreugde van de jongere
kleinkinderen, die er een leuk speeltje aan hadden.
Verder was het weekend een achtenveertig uur durend pluspunt. Net als de
voorgaande jaren was de sfeer bijzonder relaxed. Had je zin lekker te gaan
wandelen over de Loonse en Drunense duinen, dan deed je dat. Je kon ook
‘thuisblijven’ voor een gezelschapspel of om op het buitenterrein een
potje te voetballen. Wilde je ’s avonds veel praten, over de keuze van
een goede middelbare school bijvoorbeeld of over de beste manier om de
leegloop in de katholieke kerk te bestrijden, dan vond je zeker
gesprekspartners. Maar bleef je liever in de bank hangen achter een boek
of een tijdschrift, ook goed. We laten elkaar tijdens zo’n weekend
altijd vrij en dat bevalt heel goed. Net als andere jaren hebben we het
alweer gehad over volgend jaar. De meerderheid wil het weekend dan toch
weer in april. We hopen dan oma’s 85e verjaardag te vieren.