|
 
|
|
Paraplu
Een paar dagen voor het begin van het EK voetbal viel mijn oog op een
opvallende foto in mijn dagblad. Hierop stond een van de vedettes van
Marco’s sterrenensemble; ik meen dat het Wesley Sneijder was. Gestoken
in trainingspak liep hij door de regen en boven zijn hoofd was een grote
paraplu te zien. Niets opvallends, zult u zeggen. Toch wel. De paraplu
werd immers niet vastgehouden door de vedette zelf, maar door iemand, een
mij onbekende persoon, die naast hem liep. Ik nam me voor de foto uit te
knippen, maar toen ik dat twee dagen later wilde doen, bleek de
betreffende krant al verzwolgen door de oudpapierstapel.
Toch besloot ik het beeld op te slaan in mijn geheugen, want ik voorvoelde
dat er een column in zat. Deze column zou ik schrijven na de uitschakeling
van Nederland in de poule des doods. Hoewel mijn voetbalhart hoopte dat we
deze zouden doorkomen, zei mijn voetbalverstand immers dat dit met
wedstrijden tegen achtereenvolgens de wereldkampioen, de
vice-wereldkampioen en de winnaar van de kwalificatiepoule een schier
onmogelijke opgave was. De foto had voor mijn gevoel een voorspellend
karakter. Hij toonde tenminste één verklaring voor de voortijdige
uitschakeling: onze jongens werden veel te veel verwend. Ze werden
gepamperd en behandeld als watjes. Ze hoefden verdomme niet eens zelf een
paraplu vast te houden als het een beetje regende. Ze zouden eens een
koutje vatten.
Inmiddels heeft de werkelijkheid mijn vermoeden op een zeer overtuigende
wijze gelogenstraft en duidelijk gemaakt dat de toekomst nooit te
voorspellen valt. Wat ‘voetbalkenners’ en andere Nostrodamussen vooraf
ook beweerd hebben, Marco’s jongens hebben met een mengeling van ingrediënten
als frivoliteit, souplesse, teamspirit, vernuft, overgoten met een paar
flinke scheuten geluk, prestaties geleverd, die zelfs de grootste
optimisten niet voor mogelijk hadden gehouden. Wat hebben ze ons laten
genieten! Wat hebben ze ons geslonken nationale zelfvertrouwen opgekrikt!
Na twee wedstrijden al poulewinnaar en geplaatst voor de kwartfinales met
een doelsaldo van 7 voor en 1 tegen. Welke wichelaar had dat durven
voorspellen?
Het beeld van de foto blijft evenwel op mijn netvlies hangen. Maar
gaandeweg begin ik te vermoeden dat ik hem volledig verkeerd geïnterpreteerd
heb. Dat Wesley door een van de vele begeleiders rondom het Nederlands
elftal droog gehouden werd, is misschien wel geen metafoor voor
doorgeschoten verwennerij, maar voor terechte aandacht en zorg, die hem
als ‘grote’ speler toekomen. Wat zeg ik, iedere voetballer verdient
die. En niet alleen iedere voetballer, ieder mens heeft er recht op.
Misschien schuilt in die paraplu wel het geheim van oranje. Als onze
jongens die aandacht en zorg niet gehad hadden, waren ze wellicht nooit
tot zulke formidabele prestaties gekomen.
En toch, je weet het niet. Wat zal er gebeuren als Nederland in de
kwartfinale wordt uitgeschakeld door de jongens van Hiddink of door een
wondergoal van een voormalige Ajacied? En wat als ze tot de finale reiken
en daar na een herhaling van de schoppartij tegen Portugal opnieuw aan het
kortste eind trekken? Hoe zullen we dan uiteindelijk op dit toernooi
terugkijken? Ga ik dan de paraplufoto toch weer anders zien?
Eén
ding is zeker: Kees Fens zal het niet meer meemaken. De beschermende
paraplu boven zijn hoofd is definitief weggehaald. Hoewel, misschien is er
daarboven inmiddels een nieuwe voor hem uitgeklapt.
|
|
