Ik zwaaide ze uit terwijl ze de wijk uit reden. Aangezien het zeven graden
vroor, had ik eerst de ruiten van de Golf schoongekrabd. Ik had de motor
ook al een tijdje laten draaien en de verwarming op standje hoog gezet.
Vervolgens had ik mijn moeder bij de arm genomen en haar naar het
rechterportier geleid. Zoals gewoonlijk was de auto nogal schoksgewijs op
gang gekomen, wat mij zoals altijd een milde glimlach ontlokte. Uiteraard
was ik blij toen ze een half uur later belde om te vertellen dat ze veilig
thuisgekomen waren. Ze was me een paar minuten voor. Ze bedankte nogmaals
voor de gezellige avond en het lekkere eten. Ze hadden ervan genoten en
zeker ook van de kleinkinderen.
Aan het begin van het bezoek vertelde mijn vijventachtigjarige vader dat
hij de dag ervoor een nieuwe auto had gekocht. Zijn kinderen gingen er tot
voor kort van uit dat zijn huidige Golf de laatste zou zijn. Hij had hem
al veel langer dan zijn vorige Golfjes. Hoeveel er dat waren, hebben we
niet bijgehouden. Hij reed er in vanaf het moment dat ze op de markt
kwamen. Soms viel het ons niet eens op dat hij een nieuwe gekocht had. De
kleur verschilde maar één tint van de vorige.
Dat hij op deze gezegende leeftijd zijn autoliefde toch nog ontrouw is
geworden, komt door het ongeluk. Vorig jaar ging hij eind december op de
fiets nog een verlate kerstkaart posten en kwam hij bij een stoeprand vlak
bij het postkantoor ten val. Daarbij brak hij zijn heup. Het was zijn
(voorlopig?) laatste fietstocht. Autorijden leek ook lange tijd geen optie
meer, zeker niet toen de operatie na een aantal weken moest worden
overgedaan. Maar mijn sterke, wilskrachtige vader krabbelde op. Rollator
en stok werden zo snel mogelijk terzijde gelegd en na een tijdje ging pa
toch weer auto rijden. Hij had wel twee kussens op de bestuurdersstoel
nodig om een beetje comfortabel te kunnen zitten. Toen mijn moeder en hij
enige weken geleden een leuk prijsje wonnen in de Postcodeloterij, wist
hij er dan ook meteen een leuke bestemming voor: een auto met een
verhoogde instap. Helemaal ontrouw is hij zijn geliefde auto overigens
niet. Waar mijn broer die hem bij de koop begeleidde een Toyota in
gedachten had, viel de keus uiteindelijk toch weer op een Volkswagen.
Twee dagen voor ik mijn ouders uitzwaaide, deed ik hetzelfde bij mijn
schoonouders. Ook mijn schoonmoeder had ik bij de arm genomen, terwijl
mijn schoonvader zelf het krabwerk deed. Hij is met zijn tachtig jaar dan
ook de jongste van onze vier ouders en wil zich dit soort werkjes nog niet
uit handen laten nemen. Rustig als altijd reed hij met zijn Peugeot, zijn
autoliefde, de wijk uit. In tegenstelling tot mijn vader (en
ondergetekende) is hij altijd een heel goede chauffeur geweest. Toch waren
mijn vrouw en ik ook in hun geval blij toen ze even belden dat ze veilig
thuisgekomen waren. Het was immers zo koud dat de eerste kilometer hun
adem zeker op de ruiten zou vastvriezen.
Misschien tart ik het lot door erover te schrijven. Maar mijn hoofd
stuurde mijn handen als vanzelf naar de toetsen van mijn laptop. Het wilde
dit verhaal vertellen. Het was zo’n vertrouwd beeld dat we de afgelopen
kerst opnieuw onze ouders konden uitzwaaien na een voor hen bereid
kerstmaal. Het zijn van die momenten waarop je, tegen beter weten in, toch
het gevoel hebt dat de tijd zich zou kunnen vergissen. We weten wel dat ze
alle vier boven de tachtig zijn. We weten wel dat iedere kerst de laatste
kan zijn die ze alle vier meemaken. Maar toch hopen we dat we hen volgend
jaar weer kunnen uitzwaaien. Dat onze vaders nog steeds zelf hun
Volkswagen en Peugeot besturen. En dat ze opbellen dat ze weer veilig
thuisgekomen zijn.