|
|
|
gedichten
Caballero
Ze stofte, waste, dweilde, maakte bedden op en rookte. Blies wolken tot een blauw gordijn, daarachter zat ze ineengevouwen,
moederstil. Kuste ze haar vingers haar lippen weken weer uiteen haar trage blik werd fluweel dat langs je naakte lichaam streek.
Minuten gloeide ze diep verzonken tot ze met een slotgebaar alles smoorde en verdoofde.
Ze was weer moederklaar.
Jas
Ik zit op de jas van een dichter draai mijn kont
met fluwelen hand dicht hij gedroomde vrouwen
kussen rimpels zinnen wringen
zijn kloten in het gras sleetse veren paraderen.
Kindertijd
De man buigt zich voorover en fluistert tegen het kind dat langzaam telt. Een fee verschijnt bij honderd acht, de man prikt met zijn reuzenspeld
in haar weke roze vel. Honderd en twee, honderd en een. Ze telt zich zomaar terug wat kapot is wordt weer heel.
Toverfee vliegt, vingers fladderen vlug belletje tinkelt, een pleister op de wond. Morgen als de wekker rinkelt verdwijnt alles in de grond.
Landschapspark
De poort naar het eiland staat dagen wijd open bellende schapen blaten luid
Moerenburg put uit hemelwater een snelweg daagt de stilte uit snakkende bekken barsten de vijver
lucht bezegelt een huis van staal wilgen pronken met lange tenen voorbij het oude rioolgemaal.
Ontij
Wind gooit zandkorrels in de lucht golven krullen op zee brult en briest
hoont het land spuugt wier, touw en hout tot aan de natte lijn van het ochtendstrand.
Hij ligt op zijn zij bedolven onder zand zee trekt zich terug bultrugman
een schreeuw valt van het duin krijsend vlucht meeuw na meeuw, een snavel bijt zijn dode hand.
Springbed
‘Hoger’ dacht ze en sprong, met veerkracht - boven haar vermogen. Zo wonderlijk gewichtloos even is ze weer kind dat zich laat zweven.
Tussen wolken en aarde als een mug in avondzonneschijn. Tot een windvlaag haar meeneemt
en ze opkijkt wanneer de rand botten breekt als van suikergoed terwijl ze op de wereld landt.
Nooit meer springen, dansen, reiken, naar kastelen van de wind. Op de grond haar vleugels strijken verloren is het kind.
|