|
Door A.J.A.C. van delft en Pierre van Beek
Van Delft - Hasseltschen Litanie". Zonder de bedoeling
te hebben beleedigende spot te geven of injurieus over zaken
te schrijven, die anderen dierbaar zijn, schreef een oude
man mij dat "lieke" op, zooals hij het als kwajongen vroeger
met de heele jongensschaar zong, als zij op vacantiedagen
rondzwierven; als zij tegen valavond aan de deur zaten,
lagen of hingen (al naar 't uitkwam) of als ze naar de
bosschen gingen om hout te sprokkelen. Hij woonde
toentertijd "achteraan in de Hasselt" en het liedje was
gemaakt op enkele boeren en burgers, die in de buurt der
Hasseltsche Kapel woonden. Voorzoover hem bekend zijn allen
reeds dood. Het is dan ook al vijftig jaar geleden. Doch al
zou dat niet het geval zijn, dan is 't nog niet erg: 't is
maar voor de grap. Zeker wist mijn zegsman echter, dat twee
woningen ervan al jarenlang verdwenen zijn, namelijk nr. 1
en 2 in de Dongensche baan. Die stonden ter hoogte waar nu
de steenoven der firma Teurlings is, doch dan aan de
overzijde van den weg; er woonden de Kinderen van Besouw en
Kees Kleiberg. 't Was nog geen keiweg, doch een rulle
zandbaan.
Het
liedje werd door een of meer voorgezongen, terwijl het
refrein in koor door allen ingezet werd. Dat refrein was: "Ora
pro nobis" doch om niet te spotten klonk het ook wel "Viva
brokken lorum" achter iederen regel. We steken dus op oude
wijs van wal.
Tirres van Besouw zat in de hei, Viva brokken lorum
Daar maakte hij alle meskes blij. Viva brokken lorum
Jaans Klaai zat in den hoek, (idem telkens verder refrein)
Zij vangt de
vlooien uit
Kees z'n broek.
Suske Leyten
hee n'n trog,
Hij wil wel bakken, mar hee geen rog.
Grortje van Dijk, dè ies ne wèver,
Hij gaot ok slaachten vur de lèver.
Kiske Heeren
hee un biljert,
Ze speulen d'r op, mèr 't is niks wèrd.
Tinus Rijnen hee un wijf,
As ze
sch....t,
dan stao ze stijf.
Tinus Bierkens
hee un klep,
(pet)
Ze dient ok wel
veur mulikschep.
Dien Bayens hee 'nen os,
As die sch....t,
dan brikt ie los.
Tontje Vromans hee negen jong,
Hij
stulpt
ze allemaol onder 'n ton.
Boer Jaansen hee 'n pèrd,
Dat is gin hallef centje wèrd.
Mie Verhiel wont aachter de kapel,
Ze ies wel dik, mar ze ies nie wel.
Sjef de Jong
mee zunnen witte
slub, (sloof)
Hij spult ok
wel veur bulzebub.
(Beëlzebub = opperste duivel)
Jantje Mutsaers hee nun hond,
Van veure spits, van aachter rond.
Tiest Koolen
hee un keir,
(kèr = kar = wagen)
Mee burries van
een maastespeir.
(spar = den)
Peer Brobbel
kan goed huskes
lichten,
(beerput ledigen)
Mar ook heel goed z'n liekes dichten.
Kees van Eyk
wont neffe de spuit,
(het brandspuithuisje)
Maar hij krijgt
daorvan ginnen rooien duit. (Nwe. Tilb. Courant; Van
vroeger dagen 115; 18 mei 1929)
|
