We waren bevrijd, maar de Duitsers bleven ons achtervolgen. Wit als een doek kwam Trui van Ravenstein de keuken in gelopen. Mijn vriend Cor en ik speelden een of ander kaartspel, moeder deed de omwas. "Fien luister, het is ene gruwel." Trui zei dat altijd; bijvoorbeeld als ze de melk niet gekarnd kreeg: "het is toch ene gruwel." Maar deze keer was het ernst. "Als er ons jongens maar niet bij zijn." Cor en ik begrepen er niets van, wat bedoelde ze nou. Maar ook moeder begreep niet waar Trui naartoe wilde.

"Ga nu eens zitten, Trui, en vertel eens wat er gebeurd is." Trui's dochter had de nacht in haar woonplaats doorgebracht, het dorpje verder stroomafwaarts. Ze had gekookt voor 24 mannen en jongens; de jongste was zestien jaar nog in korte broek en met klompen aan. Ze hadden met zijn allen in het ouderlijk huis geslapen, de meesten in de kamer op de grond.

De volgende morgen stonden er vijftien Duitsers rond het huis. Ze forceerden de achterdeur en drongen de kamer binnen. De jongens sliepen nog, de meeste mannen waren wakker. Ze moesten opstaan. De commandant van de groep verklaarde in het Duits, dat alleen de twee studenten verstonden, dat ze nu gijzelaars waren, omdat de geallieerden met bommen, granaten en mortieren over land en vanuit de lucht de dorpen aan de overkant plat hadden geschoten. "De dorpen waar die Duitsers zaten," snikte Trui. Alle 24 werden naar de veerdam gedreven, de veerman werd gedwongen ze over te zetten. De vijftien Duitse militairen hielden constant het geweer in de aanslag. Aan de overkant moesten ze nog over een opgeblazen brug die geknikt in het water lag. Ze gleden er meer af dan dat ze vooruitkwamen, kregen in de knik natte voeten en benen, en kropen er met handen en voeten weer tegenop. De jongen op klompen moest omhoog getrokken worden, hij gleed telkens omlaag. Hij huilde, zijn rechterhand bloedde en de voorkant van zijn enkelgewrichten deed pijn, omdat de schelpen van zijn klompen in die schuine stand het vel eraf hadden geschuurd. Ze werden met zijn allen in een patronaat gedreven. Wachten en nog eens wachten, geen eten, honger dus. De overkant, de Engelsen en Amerikanen waren inmiddels gealarmeerd en begonnen te schieten met granaten. 's Middags vlogen de geallieerden laag over de dorpjes aan de overkant. Angst onder de 24.

's Avonds kwam de hoogste commandant in het patronaat. Hij fluisterde met twee onderofficieren, maar het gefluister ging over in luid roepen en ten slotte geschreeuw. De commandant vond het stom om die 24 boerenpummels te gijzelen; de geallieerden hebben daar niet veel voor over, dat bleek vandaag wel, ze hadden om die gijzelaars het schieten niet nagelaten. Ze mochten naar huis en Trui’s gebed was verhoord.