CUBRA

HOME
AUTEURS

 

 

De bijdragen van 2018:


Toen de vlaggen dramatisch wapperden......
Te midden van de brute anonimiteit
”And a little of that human touch”
Onbekende verten (?)
Herfststemming aan de Hoflaan
Een feestelijke middag in het Zorgcentrum
Een rampscenario in Biezenmortel?
Cadeautjes voor een kleine jongen.....
Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)
Ontmoetingen in het Openbaar Vervoer (vervolg)
Plaatsvervangende verzoening, twintig jaar na dato
Herinneringen aan mijn wandeltochten door Midden-Brabant (vervolg)
Herinneringen aan mijn studententijd (1)
Een pover adressenboekje.......
Met tante de stad in.......
Het parcours van mijn liefde (?)
Het familieportret
Ontmoeting op de Kermis
Frivoliteit en ontluistering
Te midden van stenen engelen
Toen de narcissen na dertig jaar nog bloeiden voor mij....
Museumbezoek met mijn bejaarde tante
Op de campus (2)
Op de campus (1) -
Een “heftige en criminele meneer”
In een nieuw voorjaar/een kort prozagedicht of korte schets
Een onverwacht souvenir uit Engeland
Troost in leed
De verbrande muts
Herinneringen aan mijn mislukte carrière (2)
Herinneringen aan mijn mislukte carrière (1)
Terugkeer van het vriendenhuis
De boekentas
Intuïtie
Al veertig jaar een trouwe vriend (?)
Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)
Wankelend op de evenwichtsbalk.....
Vaders hond
Als een sterfgeval?
Die mevrouw” van het Tjeuke Timmermanspad
“Vrouwke Misère”
Onder ZIJN hoede......
Dweilen in Den Bosch; een verschrikking
Liederlijkheid versus verhevenheid
Een mallotig feest
Moeder en dochter?
Om de zo twijfelachtige eer......
De kunst duurt lang, het leven kort
De witte oorbellen
Welcome to the Hotel St. Elisabeth (?)
Bij de fysiotherapie…..
Een vrijwilligster voor de vrijwilligster (?)
Die lente, na die zomer....
“Hungry Eyes”
Op stap met “The Brown-eyed girl”
Een nieuw thuis in deze wereld?
Mijn droomtheatertje
Als een lam ter slachtbank?
Vervreemding en verdriet in Parijs
Een mooie tocht op de wateren van de Biesbosch?
Een man aan onze zijde
Onttakeling aan de Lage Witsiebaan te Tilburg
Paashazen
Als er alleen nog maar wanhoop is.......
Op de longafdeling
Vergadertijgers
Notitie uit een lang vervlogen tijd: “Titanic”
magistraal epos of edelkitsch en soap-opera?
Frivoliteit en ontluistering
Prettige Paasdagen! (In de inrichting......)
Museumbezoek met mijn bejaarde tante
Als ze me maar “Ien” noemen...
An enchanted evening?
“Like a memory it falls” (Simon and Garfunkel)
De vonken en het vuur
Een eenzaam en houterig meisje (“Kamphuis Woonoord” – 1965)
Om het belang van communicatie en dialoog...
Het verlovingsgeschenk
Een paradijs voor armoedzaaiers
Het geborduurde kleed
Worsteling
Oma’s nieuwjaarskoeken
Een pakket van de bedeling...
Bij de bakker...
De taaie, harde weg
Is het alweer Blue Monday (in Tilburg West)?
Zelfmedelijden
De troost van muziek?
Destijds in de Montfortkerk....
Zondagmiddag in “De Driehoek”
Op de Longafdeling
Hoe ik kon houden van mevrouw Van M.
Kleuren en geuren voor de vertolking van vele gevoelens...
(een tekst, gepubliceerd in een wijkkrant)
Verlamming, machteloosheid
Winter in Tilburg
Om de liefde van een broer...
Wanhoop ten einde toe?
Zwaar COPD en doorslapen maar!
Toen Ilonka kwam......
Weerzien met mijn oude leraar
Het dierbare staketsel
Mededogen of medelijden?
Onze Sinterklaasavonden
Bepaald geen misdaad, maar toch......
Moedertje!
Opnieuw naar de velden des doods
Een milde dood...


>>> archief 2017

>>> archief 2016

>>> archief 2015

>>> archief 2014

>>> archief 2013

>>> archief: meer dan 500 eerdere bijdragen!

   

 

 

 Ineke Broeckx (27-6-1953) erfde haar taalgevoeligheid van beide ouders, maar ook haar oma had de eerste zes levensjaren een grote invloed op Ineke's 'taalopvoeding'. Toen ze op het 4e gymnasium zat noemden leraren en medeleerlingen haar 'de neerlandicus' van de klas'. Vooral haar leraar Nederlands, de heer Franssen, stimuleerde haar iets te doen met deze gave; zijn motto was: 'als je wilt schrijven, gewoon schrijven, al hou je maar een dagboek bij'. En dat heeft Ineke tot op heden gedaan. Haar dagboeken worden nog steeds dagelijks aangevuld. Na anderhalf jaar psychologie gestudeerd te hebben en een jaar pedagogische academie heeft ze acht jaar lang cultuurwetenschappen gevolgd aan de Open Universiteit en ook een cursus 'Tekst en effect'.

Schrijven is Ineke's hartstocht gebleven. Sinds vele jaren schrijft ze op CuBra, heeft ze gepubliceerd in het letterkundig tijdschrift Leydraden en schrijft ze sinds 1989 in diverse wijkkranten, een goede leerschool voor het schrijven over zeer diverse onderwerpen.

 

 Ze werkt met veel plezier voor CuBra. Haar invallen en observaties noteert ze in haar 'ideeënmap', een lijvig geheel dat ze openslaat als ze aan het schrijven gaat. Haar interessegebied in haar stukjes ligt voornamelijk bij 'de tragiek van mensen'. Die tragiek is ze in haar leven vaak tegengekomen en observeerde ze van kinds af aan al bij haar ouders die een niet zo prettig leven gehad hebben. Zij probeert in haar stukjes door middel van trefzeker formuleren de subtiliteiten in menselijke verhoudingen in gevoel en handelen vast te leggen. Dat formuleren is de jus van het schrijven, aldus Ineke. En af en toe wat cynisme zet alles op de juiste plaats en in de juiste verhoudingen.

Haar wens in het schrijven is om ooit een soort van biografie van een ouder iemand te schrijven aan de hand van gesprekken en interviews.